Pamiętam jak byłem małym urwisem z całą rodziną po kolacji klękaliśmy i wspólnie odmawialiśmy różaniec. Potem okazało się, że codzienna rodzinna modlitwa różańcowa była moim pierwszym krokiem do życia kapłańskiego.

W dzieciństwie miałem problemy z zasypianiem. Mama nie dawała mi żadnych leków nasennych tylko zachęcała do odmówienia różańca. To mi pomagało ponieważ często zasypiałem zanim odmówiłem cząstkę różańca.

Kiedy byłem uczniem ostatniej klasy szkoły średniej razem z moimi przyjaciółmi zastanawialiśmy się nad tym co potem będziemy robić. Tak jak moi koledzy chciałem pójść na studia. Jednocześnie czułem w sercu, że mam w sobie powołanie kapłańskie. Jednocześnie nie byłem pewien, czy to była droga, którą Bóg mi wyznaczył. Przez dziewięć dni odmawiałem nowennę, uczestniczyłem we mszy świętej i modliłem się na różańcu o łaskę rozeznania życiowego powołania. Modlitwa różańcowa sprawiła, że rozeznałem wolę Bożą, dotyczącą mojego życia. Wstąpiłem do zakonu franciszkanów. Jednak moja najstarsza siostra była przekonana, że zrezygnuję z kapłaństwa i życia zakonnego. Powiedziała: „Spokojnie, Marcu wrócił. Kiedy chodził do szkoły średniej to uwielbiał tańczyć na zabawach i chodził z dziewczynami na randki. Spokojnie, wróci”. Tak się nie stało, ponieważ Bóg miał inne plany wobec mnie. To prawda, że podczas mojej formacji i po przyjęciu święceń kapłańskich miałem kryzysy, podczas których byłem przekonany, że to nie jest moja droga życiowa. Jednak w takich chwilach zawsze byłem wytrwały i cierpliwie czekałem do momentu kiedy myśli o porzuceniu kapłaństwa przeszły. Obecnie minęło ponad 50 lat od przyjęcia święceń prezbiteriatu i nadal jestem kapłanem.

Obecnie codziennie odmawiam różaniec, dziękując Matce Bożej za Jej miłość względem mnie.

o. Marcus Kelly, OFM

Tłumaczenie z j.ang. na j.pol: Marcin Rak

Źródło: 101 Inspirational Stories of the Rosary. Called by Joy Book. s. 198.