Pewnego dnia w 2008 roku podczas obiadu rozmawiałem z pastorem – ewangelikanem o moim nawróceniu. Tutaj dodam, że najpierw należałem do „Wolnego Kościoła”, a potem przeszedłem na Anglikanizm. Później nawróciłem się na Katolicyzm. John Henry Newman powiedział, że świadectwo nawrócenia jest troszkę skomplikowane. Nie można szybko opowiedzieć o swoim nawróceniu podczas obiadu.

Pewnego razu kiedy byłem nastolatkiem spotkałem w kawiarni pastora, który nazywał się Dan. Podczas rozmowy zadał mi to pytanie: „Czy jesteś chrześcijaninem?”. Odpowiedziałem, że nie jestem pewien. Dan zachęcił mnie do uczestnictwa w studium biblijnym, które odbywały się co tydzień. W listopadzie 1972 roku modliłem się, aby Chrystus odpuścił mi moje grzechy. W lutym w 1973 roku w wieku 14 lat przyjąłem chrzest w wierze protestanckiej.

Przez następne 5 lat chodziłem na nabożeństwa do kościoła Dan'a. Ta wspólnota była odłamem protestanckiej denominacji Zielonoświątkowców. Tam poznałem Lynn, nastolatkę, która potem została moją żoną. Kiedy miałem 16 lat po raz pierwszy usłyszałem głos Boga, który wzywał mnie do służby Bożej. Dan był samoukiem pod względem teologicznym, ale poważnie traktował sprawy wiary i nauczanie Biblii. Podkreślał, że Bóg wzywa nas do świętości i służby. Z drugiej strony Dan był zbyt despotyczny i zbyt pewny siebie twierdząc, że słyszy głos Ducha Świętego.

Pięć lat później po ukończeniu drugiego roku studiów zaproszono mnie na misje do Belgradu, w byłej Jugosławii. Tam prowadziłem zajęcia z języka Chorwackiego i Serbskiego. Misjonarz – protestant zaproponował mi wsparcie jeśli pozostanę w Belgradzie i będę wykładał w instytucie Języków Obcych. Z radością zgodziłem się. Przez następne 5 lat byłem tłumaczem i interpretatorem w Jugosławii.

Potem wróciłem do USA, ożeniłem się z Lynn i skończyłem studia w Bradley University w stanie Illinois. Wstąpiłem do protestanckiego seminarium. Najpierw skończyłem studia magisterskie z Religioznawstwa, a potem ukończyłem teologię protestancką na uczelni Trinity Evangelical Divinity School. Przyjąłem święcenia pastoratu i założyłem własny Kościół Gleen Hill Evangelical Free Church.

W tym samym czasie poznałem biskupa Edwarda MacBurney'a, biskupa Kościoła Episkopalnego1, który był zaangażowanym Ewangelikanem i Anglo – Katolikiem2. Lubiłem przebywać w jego towarzystwie i regularnie spotykaliśmy się na lunch. Podczas rozmów biskup Maburney zachęcił mnie abym przeczytał książkę Toma Howarda pt: „Evangelical is Not Enough”. Hierarcha przekonał mnie, że moja znajomość Ewangelii jest niedostateczna. W tym miejscu dodam, że pewnego dnia przy śniadaniu poznałem Toma Howarda.

W tym czasie zrozumiałem katolickie dogmaty o sukcesji apostolskiej, prawdziwej obecności Jezusa Chrystusa w Eucharystii, kulcie świętych, wartości liturgii i mszy świętej. Jednak przynależność do zboru Zielonoświątkowców sprawiła, że miałem wiele uprzedzeń wobec Kościoła Katolickiego. Bóg stopniowo je przełamywał przez prowadzenie mnie od Zielonoświątkowców, do Ewangelikanizmu, a potem do Anglikanizmu.

Nawróciłem się na Anglikanizm. Potem biskup MacBurney dał mi jasno do zrozumienia, że Kościół Episkopalny szybko odchodzi od swoich katolickich i biblijnych korzeni. Miałem świadomość, że Anglikanizm był zaangażowany w ewangelizację, kaznodziejstwo, święte życie i pracę naukową. Skończyłem studia doktoranckie na uniwersytecie St. Louis University. Promotor rozprawy doktorskiej zachęcił mnie do przeczytania dzieła Newman'a: „Essay on the Development of Christian Doctrine”. Dzięki tej lekturze znalazłem niezaprzeczalne odpowiedzi na protestancką doktrynę Sola Scriptura. Podczas zbierania materiałów do rozprawy doktorskiej studiowałem biografię Flacius Illyricus. Był następcą Marcina Lutra i historykiem protestanckim. Wtedy pojawiły mi się wątpliwości co do zerwania jedności z Rzymem przez protestantów.

Przełożeni wysłali mnie do Oxfordu do Anglii na krótkie studia teologiczne przed przyjęciem święceń kapłańskich. Pobyt w tym mieście był cudowny. Jednocześnie zobaczyłem degradację Anglikanizmu. Byłem zszokowany tym, że przełożony przyjmował do seminarium homoseksualistów i kobiety, którzy w przyszłości przyjmowali święcenia kapłańskie. Biskup Keith Ackerman przeniósł mnie do collegu Wycliffe Hall. Nauczanie mocno kładło nacisk na ewangelickie zaangażowanie w wierze.

W maju 1999 roku wróciłem do USA. Miałem przyjąć święcenia diakonatu, ale wycofałem się. Wtedy prawie nawróciłem się na Katolicyzm. Rozmawiałem o tym z żoną. Postanowiliśmy, że powinienem przyjąć święcenia diakonatu i dzięki temu będę wspierał księdza biskupa, który powiedział mi, że pewnego dnia nawróci się na Katolicyzm. Latem tego samego roku przyjąłem święcenia diakonatu z rąk biskupa Ackeman'a. Ksiądz biskup zapewnił mnie, że miał władzę udzielić mi święcenia diakonatu nie dlatego, że jest biskupem Kościoła Episkopalnego. Według niego był kapłanem „jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego Kościoła”. Dodał, że Anglikanizm jest jedną z trzech gałęzi wiary chrześcijańskiej. Według hierarchy Chrześcijaństwo składało się z: Kościoła Rzymskokatolickiego, Kościoła Prawosławnego i Kościoła Anglikańskiego.

Potem przyjąłem święcenia prezbiteriatu. Biskup Ackeman zauważył, że byłem wiernym i posłusznym kapłanem. Jednak zacząłem kwestionować ważność święceń anglikańskich, a to z kolei spowodowało, że zacząłem kwestionować ważność sakramentów udzielanych w Kościele Anglikańskim. W rezultacie dotarło do mnie, że święcenia kapłańskie i sakramenty sprawowane w Kościele Episkopalnym są nieważne. Skontaktowałem się z biskupem Daniel'em Jenky, który nawrócił się na Katolicyzm i został ordynariuszem diecezji Peoria. Powiedziałem, że bardzo pragnę zostać katolikiem.

Przez wiele lat czytałem katolickie książki i dzieła Ojców Kościoła. W Oxfordzie poznałem ojca jezuitę, który zachęcił mnie, abym nawrócił się na Katolicyzm i został katolickim kapłanem. W tym samym mieście brałem udział w wykładach, w których poznałem prawdę o Reformacji w Anglii. Poznałem pewnego profesora, który był katolikiem, kilku katolickich kapłanów posługujących w diecezjach Peoria i Davenport i wielu innych świeckich katolików, którzy są zaangażowani w działalność Pro – Life. Ich głęboka wiara sprawiła, że chciałem nawrócić się na Katolicyzm.

Spotkałem się z biskupem Jenky. Ksiądz biskup był bardzo miły. Powiedział, że jeśli przejdę na Katolicyzm to nie będzie miał nic przeciwko temu, aby były kapłan anglikański sprawował posługę duszpasterską w jego diecezji po przyjęciu święceń kapłańskich w Kościele Katolickim.

Porzuciłem Anglikanizm i miałem mieszane uczucia. Kiedy byłem anglikańskim kapłanem uwielbiałem sprawować Eucharystię. Spędzałem wiele godzin nad pisaniem homilii. Z radością katechizowałem dorosłych i przygotowywałem dzieci do Pierwszej Komunii Świętej i młodzież do sakramentu bierzmowania. Lubiłem troszczyć się o moją trzodę, zwłaszcza o chorych i starszych parafian. Bez zadłużania się rozbudowałem zbór. Cieszyłem się dobrą opinią wśród wiernych. Dobrze zarabiałem jako kapłan anglikański. Po odejściu od Kościoła Anglikańskiego miałem wątpliwości. Razem z żoną zastanawialiśmy się jak utrzymamy szóstkę naszych dzieci.

W 2003 roku podczas Uroczystości Najświętszego Serca Jezusowego ja, moja żona i nasze dzieci zostaliśmy członkami Kościoła Rzymskokatolickiego. Po nawróceniu zostałem kierownikiem Instytutu teologii w Assumption High School w Davenport. Później ksiądz biskup mianował mnie dyrektorem biura katechetycznego w diecezji Peoria.

We wrześniu w 2006 roku wstąpiłem do Seminarium Immaculate Conception Semminary w archidiecezji Newark. Tam musiałem zdać 7 egzaminów wstępnych, które są przewidziane dla byłych kapłanów anglikańskich. W listopadzie 2007 roku Kongregacja Doktryny i Wiary poinformowała biskupa Jenky, że pozytywnie rozpatrzyła moją kandydaturę do kapłaństwa. W lutym 2008 roku zdałem pomyślnie wszystkie egzaminy. 18 kwietnia tego samego roku Kongregacja Doktryny i Wiary zezwoliła biskupowi Jenky na udzielenie mi święceń kapłańskich. 24 maja przyjąłem święcenia prezbiteriatu wraz z 5 innymi seminarzystami z rąk księdza biskupa Jenky. Tego dnia byłem jedynym protestanckim duchownym, który został katolickim kapłanem. Trzech pozostałych kleryków, którzy wraz ze mną zostali kapłanami, przed swoim nawróceniem należeli do Kościoła Episkopalnego. Po przyjęciu święceń kapłańskich zostałem wikariuszem w parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Moline, w której wraz z całą moją rodziną stałem się członkiem Kościoła Katolickiego.

W 2008 roku znaczna liczba biskupów, kapłanów i osób świeckich porzuciła Anglikanizm i nawróciła się na Katolicyzm. Proszę was o modlitwę za osoby, które myślą o porzuceniu wiary protestanckiej i nawróceniu na Katolicyzm. W tym miejscu chciałbym zwrócić się do tych osób, które myślą o przyłączeniu się do Kościoła Katolickiego: „Nie lękajcie się. Słuchajcie waszego ukształtowanego sumienia. Jeśli porzucicie swój obecny Kościół zróbcie to z godnością. Nie lękajcie się”.

Ks. Doug Grandon

Przed nawróceniem na Katolicyzm w 2003 roku ks. Doug Grandon był anglikańskim kapłanem przez 25 lat. W 2007 roku papież Benedykt XVI zezwolił księdzu Grandon'owi przyjąć święcenia prezbiteriatu i udzielił mu dyspensy od celibatu. Obecnie ksiądz Grandon jest wikariuszem w parafii Saint Thomas More w Centennial, w stanie Colorado i wykładowcą w seminarium duchownym św. Jana Marii Vianney'a w Denver. Jego żona Lynn jest kierowniczką biura Pro – Life w Archidiecezji w Denver.

Tłumaczenie z j.ang. na j.pol: Marcin Rak

Źródło:https://chnetwork.org/story/lead-kindly-light/

Przypisy

1. W USA Kościół Anglikański jest nazywany Kościołem Episkopalnym.

2. W Kościele Anglikańskim istnieją trzy gałęzie – Anglo – Katolicy, Ewangelikanie, i Liberałowie.