Dorastałem w wielodzietnej rodzinie katolickiej, w której naczelnym obowiązkiem było praktykowanie wiary katolickiej. Nie przypominam sobie, czy kiedykolwiek opuściłem mszę świętą. Razem z rodzicami odmawialiśmy pacierz, a potem różaniec. Modlitwa i ponoszenie odpowiedzialności za swój czyn były częścią mojego wychowania. Mimo to nie wyobrażałem sobie, że w przyszłości zostanę kapłanem. Kapłaństwo nie wchodziło w grę. Jeśli ktoś zasugerował mi, że nadaję się na księdza to od razu denerwowałem się.

Chodziłem do szkoły publicznej. Uprawiałem sport i spędzałem czas z przyjaciółmi. Kiedy byłem uczniem w szkole średniej postanowiłem, że w przyszłości zostanę bogatym lekarzem a potem założę rodzinę z piękną katoliczką. Z tego powodu byłem bardzo zmotywowany, aby dobrze się uczyć i zdobywać dobre oceny. Pewnego dnia ojciec powiedział mi, że Kościół Katolicki jest prawdziwym Kościołem. Z tego powodu byłem dumny, że jestem katolikiem.

Okres dojrzewania kojarzy mi się uczestnictwem we mszy świętej, praktykowaniem pokuty w okresie Wielkiego Postu i publiczną modlitwą różańcową w intencji dzieci nienarodzonych. Przed ukończeniem szkoły średniej zacząłem na poważnie traktować wyznawaną wiarę i chciałem być uczciwy z Bogiem. Przed zapisaniem się na studia medyczne brałem udział w wolontariacie w szpitalu. Jednocześnie co miesiąc przystępowałem do sakramentu pokuty. W ten sposób mogłem sprawdzić jak wyglądała moja relacja z Bogiem i co mogłem w moim życiu jeszcze zmienić na lepsze. Zdałem egzamin wstępny do szkoły medycznej. Myślałem, że wszystko układało się tak, jak sobie myślałem. Nie wiedziałem, że w ten sposób Bóg przygotowywał mnie do służby Bożej.

Latem w 2003 roku wszystko zmieniło się. Wtedy bardzo przeżyłem rozstanie z dziewczyną, z którą planowałem założyć rodzinę. Chociaż była protestantką to chciałem ją nawrócić na Katolicyzm. Poszedłem do spowiedzi. Kapłan przekonał mnie, abym przez modlitwę rozeznał to, czego Bóg ode mnie oczekuję. Od tamtej spowiedzi codziennie uczestniczyłem we mszy świętej i modliłem się przed Najświętszym Sakramentem. Chciałem poznać Wolę Bożą w moim życiu. Podczas modlitwy zacząłem patrzeć na życie w świetle wieczności. Wtedy przyszła mi taka sensowna myśl: rezygnacja z małżeństwa i wybór kapłaństwa dla zbawienia dusz. Po dwóch miesiącach modlitwy byłem przekonany, że Wolą Bożą jest to, abym w przyszłości został księdzem. Poszedłem do spowiedzi. Tak się złożyło, że w konfesjonale siedział ten sam kapłan, który zachęcił mnie do rozeznania powołania. Tym razem chciał, abym wstąpił do zgromadzenia ojców norbertanów.

Udałem się na 4 dni skupienia do klasztoru ojców norbertanów. Tam poznałem pobożnych i inteligentnych zakonników, którzy byli oddani papieżowi. Atmosfera była cudowna. Byłem zaskoczony życiem społeczności zakonników i ich odmawianiem liturgii godzin. Poznałem, że norbertanie robili też wiele innych normalnych rzeczy takich jak uprawianie sportu. Po upływie czterech dni wróciłem do domu. Codziennie uczestniczyłem w Eucharystii, modliłem się przed Najświętszym Sakramentem, odmawiałem różaniec i co dwa tygodnie przystępowałem do sakramentu pokuty.

W sierpniu 2004 roku przyjęto mnie do postulatu. Niestety w grudniu tego samego roku ojciec przełożony uznał, że to nie jest moje życiowe powołanie. Ulegle zgodziłem się. Gorliwie chciałem poświęcić własne życie na służbę Bogu i Kościołowi, ale brakowało mi dojrzałości i rozwagi. Potrzebowałem duchowego przewodnictwa. Mój spowiednik zapoznał mnie księdzem Thomas'em Nelson'em, który pomagał młodym ludziom w rozeznawaniu powołania życiowego. Pod okiem kapłana zacząłem się zmieniać. Jednocześnie poznałem wielu przyjaciół, którzy byli katolikami.

Po upływie jednego roku ksiądz Nelson przedstawił mi społeczność Kanoników Regularnych św. Jana Kantego. Ich apostolat skupia się na odnowieniu piękna liturgii w całym Kościele. W czerwcu w 2006 roku wstąpiłem do tego Zgromadzenia. Tam doceniłem wartość życia we wspólnocie, która jest źródłem uświęcenia i radości. Jezus Chrystus jest w centrum naszej wspólnoty. Każdy aspekt naszego życia, nie ważne czy to jest praca, rekreacja, studiowanie lub modlitwa obraca się wokół Świętej Liturgii. Dziękuję Bogu w za wiele łask, które mi udzielił i nadal udziela każdego dnia.

Dar powołania kapłańskiego, jaki otrzymałem sprawił, że bardzo pragnę naśladować Chrystusa, a mogę to zrobić przez dźwiganie własnego krzyża. Pragnę całkowicie należeć do Kościoła Katolickiego, który jest Oblubienicą Chrystusa.

ks Kevin Mann

Tłumaczenie z j.ang. na j.pol: Marcin Rak

Źródło:https://fundforvocations.org/fr-kevin-manns-vocation-story