Pewnego dnia rodzice powiedzieli mi w jaki sposób poczęłam się i przyszłam na świat. Zrozumiałam, że nie byli moimi biologicznymi rodzicami, a mój prawdziwy biologiczny tata był dawcą spermy. Po rozmowie rodzice nigdy nie rozmawiali ze mną na ten temat. Byli przekonani, że nic się nie zmieniło. Z drugiej strony fakt, przez który przyszłam na świat sprawiał, że czuli się nieswojo. Kiedy spytali mnie, czy chciałabym wiedzieć, kto jest moim biologicznym ojcem to odpowiedziałam im: „Nie. Nie jestem ciekawska”. W tym miejscu dodam, że chciałam poznać mojego prawdziwego ojca. Dużo myślałam o nim. Często rozmawiałam z przyjaciółmi na ten temat. Budziłam się w nocy i zastanawiałam się jak on wygląda i co odziedziczyłam po nim. Nie mogłam przestać myśleć o nim. Nikt nie miał pojęcia, jak bardzo chciałam go poznać pomimo że miałam już skończone 20 lat. Miałam świadomość, że był tylko dawcą spermy i nie było możliwości, abym go poznała. Jednocześnie nie chciałam skrzywdzić moim adopcyjnych rodziców przez ciekawość.

Ostatecznie kiedy miałam 26 lat zrobiłam sobie badania DNA, dzięki którym znalazłam mojego biologicznego ojca. To była cudowna i okropna chwila kiedy go spotkałam. Zobaczyłam jego twarz i dowiedziałam się kim jest. Z drugiej strony nie mogłam z nim normalnie porozmawiać. Czułam się odrzucona przez niego. Mój biologiczny ojciec, krewni i rodzeństwo nie chcieli mieć ze mną nic wspólnego. Babcia mojego biologicznego taty zgodziła się na rozmowę ze mną, ale potem nie chciała utrzymywać żadnego kontaktu.

Pomimo, że mam adopcyjnego ojca, który mnie kocha czuję, że potrzebuję jego i mojego biologicznego ojca. Wiele osób, nie rozumie ból, jaki czuję w sobie.

Alice*

*Imię zmienione ponieważ autorka świadectwa chciała zachować anonimowość.

Tłumaczenie z j.ang. na j.pol: Marcin Rak

Źródło:https://anonymousus.org/silently-longing/