Moi rodzice prawie nigdy nie chodzili do kościoła. Rozwiedli się, a mama ponownie wyszła za mąż kiedy miałem 10 lat. Nigdy nie chodziłem do katolickiej szkoły. Kształciłem się w szkołach publicznych. Jednak w sercu słyszałem szepty Boga. Moje obydwie babcie były pobożnymi kobietami. Miłość, jaką darzyły Boga zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Pamiętam jak pewnego razu modliłem się z tatą kiedy byłem dzieckiem. Powiedziałem takie słowa: „Panie Boże błogosław moją mamę i tatę”. Chociaż mama była osobą niepraktykującą to widziała jak przystępowałem do sakramentów. Pewnego dnia kiedy miałem trzynaście lat byłem przed szkołą z kolegami. Mama podeszła do mnie i powiedziała mi, abym zapisał się na katechezy, przygotowujące do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Odpowiedziałem jej: „Nie”, ale mama nalegała. Byłem zły, ale posłuchałem jej. Kto by pomyślał, że pewnego dnia zostanę kapłanem?

Chociaż przez długie miesiące nie chodziłem do kościoła to w sercu zachwycałem się Bogiem i chciałem w przyszłości zostać księdzem. W pokoju zrobiłem sobie mały ołtarzyk. Kiedy byłem nastolatkiem bardzo bałem się mojego ojczyma. Jednocześnie wtedy szepty Boga, które słyszałem w sercu stawały się coraz bardziej wyraźne. Zacząłem chodzić do kościoła codziennie na mszę. Kiedy w domu było bardzo źle to rozmawiałem o tym z kapłanem. Bóg zawsze dawał mi siłę i światło.

W tym czasie czułem, że mam w sercu powołanie do kapłaństwa. Jednak nie chciałem zostać księdzem. Chciałem ożenić się i mieć normalne życie. Pociągały mnie przedmioty ścisłe i matematyka. Marzyłem, aby w przyszłości zostać światowej sławy astronautą lub konstruktorem samolotów i rakiet. Jednak w miarę upływu czasu zacząłem rozumieć świat i jego problemy. Dotarło do mnie, że zawsze będzie mnóstwo astronautów i naukowców, a świat potrzebuje ludzi, którzy będą nauczać innych o Jezusie i miłości, jaką darzy nas Bóg. W ten sposób ludzie będą się nawzajem miłowali. W przeciwnym razie będą wykorzystywać odkrycia naukowe, aby krzywdzić się nawzajem.

Powołanie do kapłaństwa stawało się coraz silniejsze. Jednak nie chciałem powiedzieć Bogu: „Tak”. Chciałem pójść z Bogiem na taki układ: ożenię się, ale część z zarobionych pieniędzy będę przeznaczał na Kościół. Teraz z uśmiechem na twarzy uświadamiam sobie, że próbowałem przekupić Boga. Jednak nasz Stwórca nie chciał żadnych pieniędzy tylko mnie.

Jednocześnie zachwyciłem się świętą Teresą od Dzieciątka Jezus do tego stopnia, że czytałem jej biografię przynajmniej raz na rok. To ona pomogła mi zrozumieć, że nie trzeba dokonywać wielkich rzeczy (na przykład nawrócić tysiące ludzi), aby zostać wielkim świętym. Według świętej Teresy najważniejszą rzeczą w naszym życiu jest miłość.

Wydaję mi się, że ta święta wstawiała się za mną do Boga ponieważ jest też patronką misji. Dzięki jej wstawiennictwu, modlitwie moich babć i wielu innych osób moje życie zmieniło się o 180 stopni. Pewnego dnia spotkałem przez przypadek dwóch braci, z którymi w przeszłości grałem w piłkę. Lubiłem ich towarzystwo. Byli mili i całkowicie różnili się od innych chłopców. Tego dnia wybrałem się z nimi na spacer. Dowiedziałem się, że przygotowywali się do kapłaństwa. Ich wielkoduszność zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Pomyślałem sobie tak: „Skoro oni potrafią poświęcić własne życie na służbę Bogu to mnie też stać na taką ofiarę”. Nie wiem, czy zostali kapłanami, ale tamtego dnia postanowiłem zostać księdzem jeśli taka była Wola Boża.

Moim największym szczęściem jest to, że spotkałem w swoim życiu tak miłych ludzi jak ci dwaj bracia. Nie każda osoba na świecie może mieć takich wspaniałych przyjaciół, których mają kapłani. Bóg pobłogosławił mnie podwójnie, ponieważ jestem kapłanem z zakonu ojców dominikanów. Nie mam żony, ani dzieci, ale należę do wielkiej i wspaniałej rodziny, składającej się z tysięcy ojców, braci i sióstr ze Zgromadzenia Świętego Dominika.

Po przyjęciu święceń kapłańskich zdobyłem kwalifikacje w zakresie pracy socjalnej i nauczyłem się języka hiszpańskiego. Pełniłem posługę duszpasterską wśród ubogich rodzin w USA i krajach Ameryki Łacińskiej. W ostatnim czasie zostałem duszpasterzem na uniwersytecie. Głoszę kazania, odprawiam msze i sprawuję opiekę duszpasterską nad studentami.

Nie jest łatwo być kapłanem, ale kiedy mam problemy to zawsze przedstawiam je Bogu na modlitwie.

Od trzydziestu lat jestem szczęśliwym kapłanem. Dla mnie wielką radość sprawia mi to, że Bóg posługuje się mną, aby obdarzyć ludzi swoją łaską. Dziękuję Bogu za dar powołania kapłańskiego, dzięki któremu moje życie stało się piękne i wartościowe.

Modlę się za osoby, które Bóg powołuje do swojej służby, aby z radością odpowiedziały na to zaproszenie.

o. Ronald Stanley, OP

Tłumaczenie z j.ang. na j.pol: Marcin Rak

Źródło:http://www.hereiamlord.com/rs61.html