Po raz pierwszy poddałam się aborcji kiedy miałam 17 lat. Spotykałam się z chłopakiem, z którym miałam swój „pierwszy raz”. 16 tygodni później okazało się, że zaszłam w ciążę. Chciałam wyjść za mąż za mojego chłopaka. Jednak psycholog szkolny zniechęcił mnie do ślubu, a starsza siostra, która była studentką, powiedziała, że to nie było dziecko tylko zlepek komórek. Inni wywierali na mnie presję, abym poszła do kliniki aborcyjnej. Miałam w sobie konflikt. Ostatecznie uległam presji.

Aborcja mojego nienarodzonego dziecka miał miejsce w szpitalu. Przed zabiegiem musiałam podpisać zgodę na przeprowadzenie aborcji. Podpisując ten dokument ręce mi się trzęsły. Nie chciałam zabić mojego nienarodzonego dziecka. Cały czas było mi bardzo przykro. Nikt nie powiedział mi co się wydarzy. Kiedy byłam w sali zabiegowej nikt nie zauważył łez, które spływały mi po policzkach. Na początku aborcjoniści wypompowali wodę płodową z mojego łona, a potem na jej miejsce wstrzyknęli sól fizjologiczną. Potem doszło do przedwczesnego porodu, który trwał 24 godziny. Czułam w sobie taki ból, którego nigdy wcześniej nie doznałam. Jęczałam z bólu i krzyczałam o pomoc. Nagle pielęgniarka weszła do sali i krzyknęła: „Zamknij się!”. Byłam upokorzona i zawstydzona. Nikt nie powiedział mi, że podczas zabiegu nie wolno mi płakać i mam milczeć.

Po aborcji poczułam w sobie ulgę. Jednocześnie byłam zdezorientowana i zakłopotana. Instynktownie czułam, że coś straciłam. Po kilku dniach popadłam w depresję. Jednocześnie miałam obsesję na punkcie dzieci. Zdawało mi się, że wszędzie widziałam dzieci i kobiety, które pchały wózki z niemowlętami. Myślałam sobie: „Ja też mogłam być matką”. Bardzo chciałam odzyskać to dziecko, które straciłam podczas aborcji.

Później ponownie zaszłam w ciążę. Na początku cieszyłam się, że pod moim sercem rozwija się nowe ludzkie życie. Niestety radość nie trwała długo. Kiedy mój chłopak dowiedział się, że zaszłam w ciążę wywierał na mnie presję, abym po raz drugi poddała się aborcji. Niestety uległam mu.

Konsekwencje obydwóch aborcji były straszne. Upijałam się i zażywałam narkotyki. W ten sposób chciałam pozbyć się poczucia winy i samotności, które miałam w sobie. Zmieniałam parterów seksualnych jak przysłowiowe skarpetki. Zachorowałam na drożdżaki i świerzb. Kilkanaście razy próbowałam popełnić samobójstwo, podcinając sobie żyły. Często płakałam. W nocy nie mogłam spać. Miałam koszmary, w których słyszałam płacz dziecka. Rzuciłam studia ponieważ nie mogłam skupić się na wykładach. Potem wyszłam za mąż i urodziłam czwórkę dzieci. Niestety byłam żoną i matką, która zażywała narkotyki, była wściekła na wszystko i wszystkich i kilkanaście razy zdradziła męża. Ostatecznie moje małżeństwo zakończyło się rozwodem.

Po jakimś czasie powróciłam do Kościoła. Pewnego razu podczas mszy ksiądz w swojej homilii mówił o świętości życia ludzkiego i czym jest aborcja. Szukałam pomocy u psychologa. Potem uczestniczyłam w grupie wsparcia dla kobiet, które poddały się aborcji. Dzięki temu znalazłam przebaczenie i uzdrowienie.

Christina

Tłumaczenie z j.ang. na j.pol: Marcin Rak

Źródło:http://www.silentnomoreawareness.org/testimonies/testimony.aspx?ID=3836