żywa Wiara

Świadectwa wiaryZOBACZ WSZYSTKIE

Znalazłem Prawdę w Kościele Katolickim – część druga

autor: Gideon Lazar

użytkownik: MRak z dnia: 2020-04-21

Ryty w Kościele Katolickim i Prawosławnym

Po Wielkiej Schizmie Kościół Katolicki dążył do jedności z Kościołem Prawosławnym. W tym celu zorganizowano dwa sobory w Lyonie i jeden we Florencji. Niestety wszystko było na próżno. Potem wielu misjonarzy z zakonu Jezuitów sprawowało posługę misyjną we wschodniej Europie i na Bliskim Wschodzie – obszarach, w których występuje największa liczba wyznawców Prawosławia. Kościół Katolicki również dążył do jedności ze wszystkimi Kościołami na Wschodzie.

W Kościele Rzymskokatolickim jest 6 rytów: łaciński, bizantyjski, chaldejski, syro – antiocheński, aleksandryjski i armeński. Kościół Prawosławny na Wschodzie ma tylko ryt bizantyjski i kilka rytów na Zachodzie. Kościoły Orientalne na Wschodzie, które nie są w jedności z Kościołem Katolickim i Prawosławnym, mają ryty: syro – antiocheński, aleksandryjski i armeński. Asyryjski Kościół Wschodu ma ryt chaldejski. Kościół Prawosławny prowadził dialog ekumeniczny z Kościołami Orientalnymi na Wschodzie. Jeśli kapłan, który należy do dowolnego Orientalnego Kościoła na Wschodzie, chce przejść na Prawosławie to po nawróceniu musi przyjąć ryt bizantyjski.

Na początku XX wieku pojawił się Kościół Prawosławny Rytu Łacińskiego, w którym występuje ryt łaciński i wiele elementów, pochodzących z obrządku bizantyjskiego. Jednak liczba cerkwi jest bardzo mała (tylko dwie lub trzy świątynie na całym świecie). Po za tym wyznawcy Prawosławia nie wiedzą, że istnieje Kościół Prawosławny Obrządku Łacińskiego. Jeśli dowiedzą się o jego istnieniu to są przekonani, że jest to „nieprawdziwy” Kościół.

Wyznawcy Prawosławia oskarżają Kościół Rzymskokatolicki, że traktuje Katolickie Kościoły na Wschodzie jak wspólnoty drugiej kategorii. Jest to oskarżenie nieprawdziwe. Prawdą jest, że Latynizacja (proces, który polega na odrzucaniu rytów występujących w danym regionie i zastępowaniu ich obrządkiem łacińskim) katolików należących do Katolickich Kościołów na Wschodzie miała miejsce. Jednak nie była zjawiskiem powszechnym i tylko nieliczni biskupi katoliccy stosowali ją na obszarach swoich diecezji. Jednak Kościół Katolicki sprzeciwiał się Latynizacji, a papież Leon XIII napisał encyklikę, w której potępił tą praktykę. Oprócz tego Latynizacja nie charakteryzowała się przymusowym odrzucaniem miejscowych rytów. Jej celem było udowodnienie jedności z Rzymem.

Najsłynniejsze incydenty związane z Latynizacją miały miejsce w Ameryce. Tam miejscowi biskupi katoliccy obrządku łacińskiego okropnie traktowali katolików obrządku wschodniego. Najbardziej znanym przypadkiem jest sprawa księdza Alexis'a Totha. Pochodził ze Słowacji i należał do Kościoła Grekokatolickiego. Przybył do Minneapolis, aby pełnić posługę duszpasterską wśród społeczności katolików obrządku wschodniego. Niestety biskup John Ireland nie pozwalał mu na sprawowanie posługi duszpasterskiej. Oburzony Toth przeszedł na Prawosławie i pozyskał dla Kościoła Prawosławnego około 10 tysięcy katolików obrządku wschodniego. Potem ksiądz Toth został kanonizowany i stał się świętym w Kościele Prawosławnym. Wyznawcy Prawosławia często posługują się tym przykładem, aby udowodnić, że Kościół Katolicki jest ogarnięty rządzą władzy. Jednak odmowa posługi duszpasterskiej księdzu Toth'owi nie była jedynym incydentem biskupa Ireland'a. Hierarcha nie znosił imigrantów i próbował zintegrować ich z amerykańskim stylem życia. To sprawiło, że tysiące Polaków, którzy w tym czasie przybyli do USA, odeszło od Kościoła Rzymskokatolickiego. W ten sposób powstał Polski Narodowy Kościół Katolicki. Faktem jest, że ksiądz Toth odszedł od Kościoła Grekokatolickiego i nawrócił się na Prawosławie z powodu jednego biskupa katolickiego, który w rzeczywistości był modernistą i sprzeciwiał się nauczaniu Kościoła Katolickiego.

Wielu wyznawców Prawosławia oskarża katolików obrządku wschodniego o niespójność. To jest nieprawda. Katolicy obrządku wschodniego czczą wielu świętych Kościoła Prawosławnego, których Kościół Katolicki nie uznaje. Należą do nich święty Grzegorz Palamas lub św. Serafin z Sarov'a.

Kiedy należałem do Kościoła Prawosławnego popi głosili, że katolicy obrządku wschodniego czczą takich świętych, którzy mocno sprzeciwiali się Kościołowi od samego początku istnienia. Należą do nich Marek Eugenik i Alexis Toth. Okazało się, że to również było kłamstwem.

Istnieje ruch wśród katolików obrządku wschodniego pod nazwą Inicjatywa Zoghby. Jej założycielem był arcybiskup Elias Zoghby, który należał do Kościoła Melchickiego. Ksiądz arcybiskup chciał: odrzucić wszystkie postanowienia soborowe, które miały miejsce po Wielkiej Schizmie, nawiązać jedność z Kościołem Prawosławnym i jednocześnie być w unii z Kościołem Katolickim. Tak wyznawcy Prawosławia zwykle myślą sobie o katolikach obrządku wschodniego – chcą jednocześnie być w jedności z Rzymem i Prawosławiem. Jednak Stolica Apostolska odrzuciła Inicjatywę Zoghby'ego, mimo że cieszyła się popularnością w Kościele Melchickim i Bizantyjskim. Katolicy obrządku wschodniego są zjednoczeni Kościołem Rzymskokatolickim w kwestii dogmatów, ale wyrażają je we własnym rycie.

Świętość świętych katolickich

Istnieją tacy katolicy, którzy uznają za świętych te osoby, które należały do Kościoła Prawosławnego, ale nie przyczyniły się do Wielkiej Schizmy. Jednak wyznawcy Prawosławia nie są tak wyrozumiali. Prawie wszyscy członkowie Kościoła Prawosławnego, włączając w to osoby prowadzące ekumenizm, uważają, że nie należy czcić w Kościele Prawosławnym świętych należących do Kościoła Katolickiego.

Oprócz tego niektórzy wyznawcy Prawosławia zarzucają, że wielu świętych Kościoła Katolickiego miało duchowe złudzenie. Szczególnym celem ataków ze strony wiernych i duchownych prawosławnych jest święty Franciszek z Asyżu. Wyznawcy Prawosławia zarzucają mu pychę. Twierdzą, że napisał nową regułę życia dla swoich braci i nie był prawdziwie zakorzeniony w tradycji patriarchalnej. Również święci prawosławni: św. Ignacy Brianchaninov i św. Serafin Rose byli przekonani, że te powyższe zarzuty są słuszne. W rzeczywistości te oskarżenia są kłamstwem. Reguła św. Franciszka z Asyżu zgadza się z Tradycją w 95%. Największy nacisk kładł na post, modlitwę i duszpasterstwo. Reguła życia napisana przez św. Franciszka z Asyżu różni się od innych reguł, które występują w Kościele Katolickim. Jednak wielu świętych prawosławnych (na przykład św. Paisius Velichkovsky) zmodyfikowało regułę życia monastycznego. Święty Franciszek z Asyżu wyrzekł się wszystkich dóbr tego świata. Tak samo robią mnisi prawosławni. Wyznawcy prawosławia zarzucają św. Franciszkowi z Asyżu, że miał duchowe urojenia. Jednak podobne przypadki „duchowych urojeń” odkryłem w żywocie innych świętych, należących do Kościoła Prawosławnego.

Kiedy przeczytałem Żywot św. Franciszka z Asyżu autorstwa św. Bonawentury odkryłem świętego człowieka, którego świętość była taka sama jak świętego, który za życia wyznawał Prawosławie.

Prawosławna teologia Sakramentalna

Większość wyznawców prawosławia uważa, że sakramenty udzielane w Kościele Katolickim są nieważne i pozbawione Łaski Bożej. W rezultacie katolicy niczym nie różnią się od nieochrzczonych pogan. W Kościele Prawosławnym istnieją też takie osoby, które uparcie twierdzą, że jeśli katolik chce nawrócić się na Prawosławie to musi ponownie przyjąć chrzest. Taki pogląd jest powszechny wśród wyznawców Prawosławia, zarówno duchownych i świeckich. Warto zwrócić uwagę na ten fakt – ponowne przyjęcie chrztu jest odnowieniem herezji Donatyzmu. Według ojców Kościoła ponowne przyjęcie chrztu jest ponownym ukrzyżowaniem Jezusa Chrystusa.

Inni wyznawcy Prawosławia, którzy są umiarkowani w swoich poglądach twierdzą, że katolicy, którzy chcą nawrócić się na Prawosławie nie muszą ponownie przyjmować chrztu. Wystarczy, że przyjmą tylko sakrament namaszczenia chryzmem i w ten sposób staną się członkami Kościoła Prawosławnego. W Kościele Katolickim odpowiednikiem tego sakramentu jest sakrament bierzmowania. Jednak ten pogląd stwarza wiele problemów eklezjologicznych. Oprócz tego sieje zamęt w kwestii natury sakramentu. Każdy sakrament pozostawia w duszy znak, którego nie da się usunąć. Jeśli sakrament bierzmowania, udzielany w Kościele Katolickim, jest ważny to osoby, które odchodzą od Kościoła Katolickiego i nawracają się na Prawosławie nie mogą go przyjąć po raz drugi. Jednak niektórzy popi, mnisi z Góry Athos lub duchowni należący do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego Poza Granicami Rosji wywierają presję na tych konwertytów, którzy przeszli na Prawosławie tylko przez przyjęcie sakramentu namaszczenia chryzmem. Twierdzą, że muszą ponownie przyjąć chrzest.

Praktyka przyjmowania do Kościoła Prawosławnego katolików przez udzielenie sakramentu namaszczenia chryzmem jest nie do pogodzenia z ponownym przyjęciem chrztu. W Kościele Prawosławnym wprowadzono Oikonomię dla katolików, którzy przeszli na Prawosławie. Jest to rozluźnienie obowiązujących kanonów prawa kościelnego w przypadkach szczególnych. W praktyce wygląda to tak: to czego brakowało podczas przyjęcia chrztu w wierze Kościoła Katolickiego jest uzupełniane przez przyjęcie sakramentu namaszczenia chryzmem. Ta koncepcja jeszcze bardziej rujnuje teologię sakramentalną. Weźmy sobie taki przykład. Mamy osobę, która nawróciła się na Prawosławie tylko przez przyjęcie sakramentu namaszczenia chryzmem i nie przyjęła chrztu w wierze Kościoła Prawosławnego. Taka praktyka nie może oznaczać przyjęcia do Kościoła Prawosławnego. Jeśli duchowni prawosławni są zwolennikami ponownego przyjęcia chrztu to dlaczego chętnie udzielają komunii osobom, które przeszły na Prawosławie tylko przez przyjęcie sakramentu namaszczenia chryzmem? Taki stan rzeczy oznacza, że popi udzielają komunii osobom, które de facto są katechumenami. Oprócz tego dlaczego w Kościele Prawosławnym jest kult świętych, którzy nie przyjęli chrztu w wierze Kościoła Prawosławnego tylko sakrament namaszczenia chryzmem? Jeśli ktoś przyjął tylko ten sakrament i stał się członkiem Kościoła Prawosławnego to dlaczego musi ponownie przyjąć chrzest?

Wyznawcy Prawosławia są przekonani, że chrzest udzielany w Kościele Rzymskokatolickim ma tylko zewnętrzną formę, w której nie ma wewnętrznej Łaski. Ta kwestia jest skomplikowana na wielu płaszczyznach. Niszczy naturę sakramentów ponieważ nie można przyjąć Łaski w różnym czasie.

Ten brak spójności w kwestii sakramentu chrztu nie jest żadną nowością. W 1889 roku ukazała się książka: „Russia and the Universal Church” (Rosja i Kościół Powszechny). Jej autorem był Vladimir Soleviev. Tak odniósł się do kwestii ponownego przyjęcia chrztu:

William Palmer, wybitny wyznawca Anglikanizmu i wykładowca na Uniwersytecie w Oxfordzie, chciał przejść na Prawosławie. Udał się do Rosji i Turcji, aby przestudiować współczesną sytuację chrześcijan na Wschodzie i poznać warunki, dzięki którym stałby się członkiem Kościoła Prawosławnego. W Petersburgu i Moskwie dowiedział się, że musi wyrzec się błędów Protestantyzmu przed popem. Dzięki temu otrzyma sakrament namaszczenia chryzmem, stanie się członkiem Kościoła Prawosławnego i nie będzie musiał ponownie przyjmować sakramentu chrztu. Natomiast w Konstantynopolu duchowni prawosławni powiedzieli mu, że musi ponownie przyjąć chrzest, aby nawrócić się na Prawosławie. William Palmer wiedział, że jest chrześcijaninem. Miał świadomość, że chrzest w wierze Kościoła Anglikańskiego jest ważny, a ponowny byłby świętokradztwem. Z drugiej strony nie chciał przejść na Prawosławie w Rosji, ponieważ byłby wyznawcą Prawosławia tylko w tym kraju, a w Grecji byłby poganinem mimo nawrócenia. Chciał być członkiem Prawosławnego Kościoła Powszechnego a nie Kościoła, który jest charakterystyczny dla danego kraju. Jednak nikt nie potrafił wytłumaczyć mu dylematu pomiędzy Kościołami Prawosławnymi w Rosji i Grecji. Ostatecznie pan Palmer został katolikiem”.

Taki sam problem dotyczy duchownych katolickich, którzy nawracają się na Prawosławie. Niektóre Kościoły Prawosławne przyjmują kapłanów katolickich przez ceremonię nadania prawa do sprawowania sakramentów. Inne nalegają, aby kapłan przyjął chrzest jeszcze raz. Wyznawca Prawosławia może powiedzieć, że chrzest w wierze Kościoła Katolickiego, który przyjął kapłan był ważny, ale brakowało mu Łaski. Jednak tutaj pojawia się niespójność. Jeśli święcenia prezbiteratu są nieważne to biskupi katoliccy są poganami, którzy nie przyjęli chrztu. Czy osoba, która nie jest chrześcijaninem, może udzielić sakrament kapłaństwa po to, aby potem biskup prawosławny udzielił łaski sakramentu?

Gideon Lazar

Ciąg dalszy nastąpi

Tłumaczenie z j.ang. na j.pol: Marcin Rak

Źródło:https://clarifyingcatholicism.org/2019/08/30/why-i-converted-from-orthodoxy/

zobacz powiązane artykuły

Komentarze (0)

Portal zywawiara.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy i wypowiedzi zamieszczanych przez internautów. Osoby zamieszczające wypowiedzi naruszające prawo lub prawem chronione dobra osób trzecich mogą ponieść z tego tytułu odpowiedzialność karną lub cywilną.

Powiązane artykuły

Znalazłem Prawdę w Kościele Katolickim – część czwarta

Znalazłem Prawdę w Kościele Katolickim – część czwarta

autor: Gideon Lazar

Obecnie Kościół Prawosławny twierdzi, że istnienie Grzechu Pierworodnego należy do głównych herezji, które głosi Kościół Katolicki. Wyznawca Prawosławia nie wierzy w Grzech Pierworodny tylko w tzw....

dodano: 2020-05-05 MRak
Komentarzy (0)
Znalazłem Prawdę w Kościele Katolickim – część pierwsza

Znalazłem Prawdę w Kościele Katolickim – część pierwsza

autor: Gideon Lazar

Miałem wielu przyjaciół, którzy są katolikami. Z tego powodu chciałem wszystkim udowodnić, że Kościół Prawosławny jest prawdziwym Kościołem. Jednak im więcej studiowałem tym więcej niuansów...

dodano: 2020-04-14 MRak
Komentarzy (2)
Znalazłem Prawdę w Kościele Katolickim – część trzecia

Znalazłem Prawdę w Kościele Katolickim – część trzecia

autor: Gideon Lazar

Ten brak jedności w Kościołach Prawosławnych występuje zarówno w udzielaniu sakramentów i w działalności misyjnej. W każdym kraju poza Europą Wschodnią i Bliskim Wschodem można znaleźć cerkwie,...

dodano: 2020-05-04 MRak
Komentarzy (0)
Znalazłem Prawdę w Kościele Katolickim – część piąta

Znalazłem Prawdę w Kościele Katolickim – część piąta

autor: Gideon Lazar

Istnieje spór wśród teologów prawosławnych w kwestii konsekracji chleba i wina podczas mszy. Jedni twierdzą, że przeistoczenie dokonuje się nie przez słowa, które są wypowiadane przez kapłana,...

dodano: 2020-05-12 MRak
Komentarzy (0)